Underworld Movies

B

Krew. Krew Victora i jego córki. Jego krew krążyła w jej żyłach, odkąd jego żona wydała ją na świat. I ta krew pewnego dnia sprawi, że przynależeć będzie do Handlarzy Śmiercią. Krew. Victor przypomniał sobie, jak wypił krew Sonji w zamian dając jej swoją i czyniąc ją w ten sposób nieśmiertelną. Starzejącą się tylko w ciągu kilku lat. Przypomniał sobie jej krew wypełniajacą usta, gdy wbił zęby w jej skórę.
Przypominał sobie, jak obudziła się zdziwiona po kilku dniach do nowego, pozagrobowego życia. Do życia wiecznego...

Ostatnio edytowany przez Mina (2009-06-15 16:43:40)

C

- Ojcze? - Sojna rozejrzała się dookoła.
Czarne włosy nonszalancko rozsypały się na poduszce. Odwróciła głowę i przyciągnęła do siebie drewnianą lalkę.
Właśnie w tym momencie wydała się Victorowi taka delikatna i krucha. Maleńka w stsunku do czterech smukłych, wysokich kolum podtrzymujących baldachim łoża. Jej włosy rozłożyły się na poduszce jak jedwab, droższy i cenniejszy, niż egzotyczne futra pokrywające podłogę komnaty.

D

Victor żył, tak jak obiecał. Teraz mieszkał w nowym pałacu, otaczały go nowe wampiry. Ale Lycanie istnieli nadal. I woja toczyła się nadal.

Selene upracie patrzyła w górę, wprost w jego twarz. Jej brwi unosiły się w wyrazie zawodu.
Wciaż nie mogła zrozumieć, dlaczego Victor nie pozwolił jej dołączyc do Handlarzy Śmiercią.
Przecież wciąż noc w noc poluje na te zwierzęta i zabija je.

Victor rozejrzał się po sali tronowej. Było to jedyne pomieszczenie, które urządzono dokładnie w ten sam sposób, jak w dawnym zamku. Oczywiście z wyjątkiem technicznych udogodnień.
Cień przebiegł po jego twarzy. Jak w zamku z jego przeszłości...

Sonja uparcie spojrzała w górę. Jej brwi uniosły się w wyrazie zawodu. Ona zwycieżyła w kolejnej bitwie.
Dlaczego jej ojciec nie chce okazać dumy z jej postępowania? Ona jest Handlarzem Śmierci. Jest wojownikiem.
I zawsze postępuje z honorem, odkąd pozwolono jej polować.

To jest jak film, którego zakończenie zna się jeszcze przed obejrzeniem. Albo książka, której nie trzeba czytać,
by wiedzieć, jak się skończy. Próbuje kierować Selene, ale już wie, że to niemożliwe. Chciałby chronić ją, jak swoją córkę, ale nie jest w stanie. I czuje ogarniający go gniew. Gniew na los, który odmawia mu spokojnego życia i cieszenia się bliskością tych, których uważa za krewnych. Wie, że cokolwiek będzie myślał, cokolwiek przewidywał, zawsze się spóźni...

Super! Widać, że lubisz i umiesz pisać. Twoje opowiadanie jest naprawdę bardzo ciekawe.

Super! Z każdym partem Twoje opowiadanie robi sie coraz lepsze.

F

Victor używał swego miecza w każdej walce. Jego gładka, stalowa powieszchnia odbijała promienie słońca, rzucając mocne refleksje światała. Te błyski budziły śmiertelny strach w sercach każdego z jego wrogów. Zawsze był w centrum walki.

Jednak nie tym razem.

Victor siedział w swoim namiocie oczekujac na powrót wojowników. Nie mógł się już doczekać chwili, gdy razem z córką
i żołnierzami powrócą wreszcie do domu. Oczami wyobraźni widział kamienne mury otaczajacego jego zamek i dajace poczucie bezpieczeństwa. Jego córka. Westchnął na samą myśl o niej. Sonja była silna i odważna, ale niestety także uparta i krnąbna. Czasem doprowadzała go do szału tym swoim nieugiętym uporem.

Bramu zamku otwarły sie z radością witając powracających. Victor jechał na swym koniu dumnie wyprostowany.
Czuł spokój wypełniający jego duszę za każdym razem, gdy jego córka była przy nim.

Wybacz, ale twój tekst robi się strasznie beznadziejny. Tytuł wskazuje, że opowiadanie pokazuje miłość Victora do Sonji. Jest jakby próbą wytłumaczenia jego cierpienia i próby zrzucenia na Lucjana odpowiedzalności za jej śmierć. Ale ja tu czegos takiego nie widzę, a wzrok mam dobry.

G

Wnuk.

Jego córka nie może być w pierwszym miesiącu ciąży. Ona jest tylko...
Ona jest jeszcze bardzo młoda. Nie może być matką. Victor spogląda na jej postać. Teraz wydajue mu się, że widać na jej talii
charakterystyczne zaokrąglenia. Jak mógł wcześniej tego nie zauważyć? Jak mógł do tego dopuścić. Wciąż miał jeszcze nadzieję.
Wciąż jeszcze wierzył, że uda się ukryć pzed Starszyzną jej zdradę. Ale teraz to juz koniec. Wkrótce ona zginie w promieniach słońca.
Jego córka. Jego największy skarb. Ona, kochanką Lykanina. Wciąż nie mógł, nie chciał w to uwierzyć. Drżącymi palcami zerwał naszyjnik z jej
białej szyi. Ona jest zbyt młoda, żeby posiadać dziecko...
Dawno temu on wierzył, że gwiada jej życia będzie jasno świecić na nocnym niebie. wierzył, że jej życie nigdby nie zostanie
przerwane i nigdy nie będzie bezprzedmiotowe.
Dawno temu Vctor nie potrafił sobie wyobrazić, że będzie musiał zabić własną córkę.

Wnuk.

Tak czy inaczej on też jest zgubiony.